به مناسبت روز جهانی معلولین در یکی از برنامه های صدا و سیما دعوت شده بودم و چنان که رسم برنامه اینگونه است پرسش های مختلفی را از مهمان برنامه می پرسند که شاید بعضا این سؤالات چندان علمی به بیننده نیفزاید اما احتمالا کمی بتواند فضای برنامه را جذابتر کند مخصوصا اگر برنامه به مناسبت روز جهانی معلولان یا روز جهانی نابینایان باشد. ضمن این که اینگونه برنامه ها با همه نقاط ضعف و قوتی که دارند باید بیشتر شوند چرا که پخش همین برنامه ها می تواند به آگاهی عموم بیفزاید و گام مهمی در جهت فرهنگ سازی برای آشنایی بیشتر جامعه با معلولان باشد حالا چرا صدا و سیما فقط در زمان های مشخصی به یاد این بخش از جامعه می افتد سؤالی است که جوابش را نمی دانیم
اما برگردیم به سؤال مجری برنامه ایشان با بیان این مقدمه که بعضی ها فکر می کنند نابینایی پایان زندگی است نظر شما چیست؛ من برای آنکه جوابی درخور توجه داده باشم گفتم که نه نابینایی نمی تواند پایان زندگی باشد ولی باید در پاسخ به این پرسش ها دو گونه افراد را در نظر گرفت آنهایی که از بدو تولد نابینا بودند و آنهایی که بر اثر رویدادی ناگوار دچار نقص جسمانی شدند. کسانی که از آغاز نابینا بودند رفته رفته با معلولیت کنار آمده و اکثرا محدودیت هایش را می پذیرند و مشکلات را حل می کنند اما آنها که در اثنای زندگی نابینا می شوند چنانچه مشاوره خوب دریافت نکنند و خانواده از لحاظ روحی نتواند به آنها کمک کند یقینا این حادثه تلخ باعث توقف زندگی و نابودی دیگر توانمندی ها می شود ولی با این مقدمات خواستم بگویم که می شود با پرسش هایی که علمی تر هستند بهتر بتوانیم در اغنای ذهن مخاطب بکوشیم مثلا می شود جامعه را با پیشرفت هایی که در حوزه فناوری برای معلولان ایجاد شده آشنا کرد این آگاهی می تواند سرچشمه تغییر نگرش هایی باشد که زندگی بهتری را برای فرد معلول رقم بزند شایسته است رسانه های جمعی که قصد پرداختن به مشکلات معلولان را دارند به صورت مؤثرتر و علمی تر به بیان مطالب بپردازند چرا که جامعه معلولان خواستار نگاهی منطقی است.
